Gepubliceerd op: 3 april 2025
Na 26 jaar op de intensive care van Amsterdam UMC te hebben gewerkt, wilde Irene wat anders gaan doen. Maar wat? Ze zocht een andere werkomgeving waarbij ze minder binnen zat, zelfstandiger kon werken en meer verantwoordelijkheid kreeg. Op de ambulance vond ze precies wat ze zocht!
“Vorig jaar startte ik met de opleiding tot ambulanceverpleegkundige. Vanaf dag één werkte ik mee op de ambulance. Altijd samen met een van mijn werkbegeleiders en een ambulancechauffeur. In het begin werkte ik veel samen met de werkbegeleider en nam hij/zij het over wanneer dat nodig was. Maar al snel ging ik zelfstandig aan het werk, daar leer je uiteindelijk het meest van.
Tijdens je opleiding leren je werkbegeleiders je goed kennen. Ze houden bij waarin je vooruitgang boekt en waar je je nog in moet ontwikkelen. Wat ik erg fijn vond tijdens de opleiding, is dat elke ambulance-inzet een afgesloten geheel is. Je doet wat nodig is bij de patiënt, besluit of vervoer nodig is en hebt achteraf tijd om de casus te evalueren. Dat doe je constant en daar leer je heel veel van.
Aan het einde van de opleiding bleven de werkbegeleiders vaak in de ambulance zitten. Ze zeiden: ‘ik hoor wel hoe het gegaan is’. Zo werk je toe naar steeds meer zelfstandigheid.
Een mix van theorie en praktijk
Tussendoor ga je ook naar de Academie voor Ambulancezorg. Hier leer je over methodiek, cardiologie, kindergeneeskunde, trauma: alle benodigde theorie komt voorbij. Vooral de methodiek wordt er echt ingestampt. Dit is een vaste werkwijze die ervoor zorgt dat je in elke situatie gestructureerd te werk gaat en niets over het hoofd ziet.
Vooraf leek mij de negen maanden durende opleiding erg kort. Ik dacht dan ook dat ik het heel spannend zou vinden om ‘los’ te gaan op de ambulance. Maar na alle theorie op de academie en het (mee)werken op de ambulance, voelde ik me goed genoeg voorbereid om zelfstandig aan de slag te gaan. En dat bevalt heel erg goed! Ook omdat ik altijd werk met een ervaren ambulancechauffeur. Samen vorm je een team en ben je goed op elkaar ingespeeld.
Uit je comfortzone
De overstap van een geroutineerde ziekenhuisomgeving naar de ambulancezorg is een uitdaging. Ik kwam uit een vertrouwde routine en moest leren omgaan met onzekerheid en verantwoordelijkheid. Ik werd echt uit mijn comfortzone gehaald. Dat was spannend, maar vooral enorm leerzaam en leuk.
Op de ambulance werken we niet op één vaste plek, maar we komen overal. We zijn veel buiten, maar komen ook bij mensen thuis en op de meest uiteenlopende locaties, zoals musea of bijzondere huizen. Elke dag is anders, maar dat maakt het werk juist leuk.
Heel veel werkplezier
‘Wat had ik een leuke dag’, denk ik elke werkdag tijdens mijn fietstocht naar huis. De afwisselende werklocaties, het samenwerken met fijne collega’s en direct hulp kunnen bieden op momenten dat mensen dat het hardst nodig hebben. Dat maakt mijn werk als ambulanceverpleegkundige zo bijzonder.
Op de ambulance heb ik de werkomgeving, zelfstandigheid en verantwoordelijkheid gevonden waar ik naar op zoek was. Dus ik ben heel blij dat ik de overstap naar de ambulancezorg heb gemaakt!”
