Gepubliceerd op: 6 februari 2024
Een aantal van onze collega’s is geportretteerd. In elk van deze fotoseries zie je niet alleen (een deel van) het vertrouwde ambulance-uniform, maar ook een persoonlijk element dat hen buiten het werk typeert. Want wie is nou de mens achter het uniform?
Deze keer: het verhaal van collega Patricia.
“Ik werk al twintig jaar als ambulancechauffeur. Twee jaar geleden was ik op zoek naar meer uitdaging in mijn werk en sindsdien combineer ik het werk op de ambulance met het werk als uitgiftecentralist op de meldkamer ambulancezorg.
Het grote verschil tussen de twee functies is dat het op de meldkamer super druk is. Je hebt op de ambulance maar één patiënt tegelijk en je hebt te maken met piekmomenten. Terwijl ik op de meldkamer vaak met meerdere dingen tegelijk bezig ben en de piek er de hele dag is.
De uitdaging die ik zocht, heb ik op de meldkamer dus zeker gekregen.
Drukte = ontspanning
Ook naast het ambulancewerk ben ik altijd druk, want dat geeft mij juist ontspanning. Ik ben moeder van drie pubers, mantelzorger voor mijn moeder (en man) én heb als grootste hobby het geven van zwemles aan kinderen.
Twee keer per week sta ik als officieel zweminstructeur – als vrijwilliger – les te geven in het zwembad.
Van zelf zwemmen naar zwemjuf
Vroeger was ik een actieve zwemmer. Op mijn 14e had ik alle 21 zwemdiploma’s gehaald en daarna ging ik aan de slag als assistent zwemjuf.
Toen ik aan het werk ging op de ambulance, ben ik hiermee gestopt.
Ruim tien jaar geleden – toen mijn kinderen begonnen met zwemles – ben ik weer aan de slag gegaan in het zwembad, als gediplomeerd zweminstructeur.
Werk en privé combineren
Mijn drukke privéleven in combinatie met (vrijwilligers)werk vraagt om een goede planning. Zowel bij de ambulancedienst als bij de zwemvereniging heb ik aangegeven: zodra je data weet, geef het aan. Dan kan ik mijn rooster daarop aanpassen.
En het lukt ook wel eens niet, om alles te combineren. Dan geef ik het ruim van tevoren aan bij de zwemvereniging. Want het is dan wel vrijwillig, maar ik heb wel mijn verplichtingen.
Reacties van kinderen en patiënten
De kinderen die ik zwemles geef, vinden het wel eens raar dat ik ook een andere baan heb. Want: ‘Woon jij niet in het zwembad dan?’
Iets soortgelijks hoor ik ook wel eens tijdens mijn werk als ambulancechauffeur. Als ik zeg tegen een patiënt: ‘Je bent de laatste vandaag, ik ga zo naar huis.’ Dan zijn mensen soms wel in de war: ‘O ja, jullie gaan ook gewoon naar huis.’
Dat je zelf een gezin en kinderen hebt, beseffen ze vaak niet. En dat is ook prima. Er is daar sprake van een noodsituatie en dan ben ik gewoon de hulpverlener.”
Zie jij jezelf ook al lopen in een ambulance-uniform?
Bekijk onze vacaturesMeer verhalen van onze collega's
‘Wat had ik een leuke dag’, denk ik elke werkdag tijdens mijn fietstocht naar huis
Na 26 jaar op de intensive care van Amsterdam UMC te hebben gewerkt, wilde Irene wat anders gaan doen. Maar wat? Ze zocht een andere werkomgeving waarbij ze minder binnen zat, zelfstandiger kon werken en meer verantwoordelijkheid kreeg. Op de ambulance vond ze precies wat ze zocht!
werken als verpleegkundig centralist op de meldkamer
Als je 112 belt is Rianne een van de verpleegkundig centralisten die je aan de telefoon kunt krijgen. Een uitdagende baan, want zodra Rianne de telefoon opneemt is ze verantwoordelijk voor de melding. Al ruim 11 jaar gaat Rianne deze uitdaging elke werkdag weer met plezier aan.
Teammanager van een ambulancepost én ambulancechauffeur
Jurian is ambulancechauffeur op post Hoofddorp, maar ook teammanager van deze post. Hij vertelt hoe hij deze twee functies combineert.
Van sportkleding naar ambulance-uniform
Jarenlang stond Rik met veel plezier als gymdocent voor de klas. Tot hij in 2013 te maken kreeg met een life-changing event, waardoor het tijd werd voor een carrière-switch.
Sporten als uitlaatklep
Jonathan besteedt zijn vrije tijd het liefste in de sportschool. Omdat hij trainen leuk vindt en fit wil blijven, maar ook omdat het hem helpt tijdens zijn werk als ambulancechauffeur.