Gepubliceerd op: 28 juli 2025
Op haar allereerste dag bij Ambulance Amsterdam liep Natascha de garage binnen. En daar stond hij: de Mobile Intensive Care Unit (MICU). Groot, indrukwekkend en vol mogelijkheden. Ze liep ernaartoe, gaf hem een kusje op de motorkap en fluisterde: ‘Ooit ben jij van mij.’
Die kus was geen grapje. Het was haar manier om te manifesteren dat dit zou lukken.
Natascha: “Tot 2019 werkte ik nog als applicatiebeheerder en analist bij GGD, Veilig Thuis en de gemeente. Ik ondersteunde het zorgproces, maar ik dacht steeds vaker: is dit het nou? Ik wilde niet achter mijn bureau blijven zitten, maar zelf ‘hands on’ aan de slag gaan. Dus toen ging ik nadenken: wat zou ik willen worden als ik alles over kon doen? En ja, met een vader als vrachtwagenchauffeur en een moeder als verpleegkundige, kwam ik al snel uit bij ambulancechauffeur.
Ik startte bij Ambulance Amsterdam als chauffeur op de MCA (middencomplexe ambulance). Team MCA deelde op dat moment de ambulancepost met een ALS-team (de spoedambulance). Dit team deed ook ‘specialties’ erbij, zoals het IC-vervoer (intensive care vervoer). Meteen was ik gefascineerd door de grote IC-voertuigen en dan vooral door de MICU.
Op de eerste dag dat ik de garage op de Karperweg binnen liep, heb ik een kusje op de motorkap van de MICU gegeven en gefluisterd: ‘Ooit ben jij van mij’.
Met deze zin ben ik mijn sollicitatiebrief begonnen, waarmee ik hoopte door te kunnen stromen. En dit is me gelukt! In 2021 begon ik aan de opleiding tot ALS-chauffeur. En tegelijk startte ik met het opleidingstraject tot IC-chauffeur. Die afwisseling maakt het werk voor mij leuk. De ene dag rijd ik spoedritten met een ambulanceverpleegkundige. De andere dag ben ik onderweg met een IC-team met artsen en verpleegkundigen van het ziekenhuis en vervoer ik de allerkleinste en andere kwetsbare patiënten.”
En die MICU? Die rijdt ze inmiddels vol trots
“Het is misschien maar een motorkap, maar voor mij was dat kusje een soort manifestatie. Dingen die goed voelen, daar moet je voor vechten.”
Sommige ritten blijven je bij. Zo heb ik een keer een kwetsbaar baby’tje vervoerd van het ene ziekenhuis naar het andere ziekenhuis. Een paar weken later had ik weer IC-dienst en toen vond ik in de auto een tasje met wat kleertjes, een speentje en foto’s. Die waren helaas blijven liggen. Dus ik haalde de spullen eruit en ik herkende de vader op een van die foto’s. Ik belde het ziekenhuis om te vragen waar het kindje was: die bleek weer thuis te zijn. Toen heb ik dat tasje zelf bij de ouders gebracht. Je komt normaal nooit dichtbij patiënten, maar de ouders waren zo blij dat ze het tasje terug hadden. Ik werd binnen uitgenodigd, omdat ze me wilden laten zien hoe goed het ging met het kindje. Dat contact maakte voor mij alles rond, want je zag het hele traject: van een kwetsbaar kindje vervoeren naar het ziekenhuis, naar een gezond kindje thuis. Natascha
Ook de droom om te werken op de ambulance?
Bekijk onze vacaturesMeer verhalen van onze collega's
Het leukste aan deze baan vind ik het contact met de collega’s waarmee ik op de auto zit
Selina werkt op onze grootste ambulancepost: team middencomplexe ambulance. Ze vertelt meer over dit team en wat ze zo fijn vindt aan het werk op de middencomplexe ambulance.
‘Wat had ik een leuke dag’, denk ik elke werkdag tijdens mijn fietstocht naar huis
Na 26 jaar op de intensive care van Amsterdam UMC te hebben gewerkt, wilde Irene wat anders gaan doen. Maar wat? Ze zocht een andere werkomgeving waarbij ze minder binnen zat, zelfstandiger kon werken en meer verantwoordelijkheid kreeg. Op de ambulance vond ze precies wat ze zocht!
Teammanager van een ambulancepost én ambulancechauffeur
Jurian is ambulancechauffeur op post Hoofddorp, maar ook teammanager van deze post. Hij vertelt hoe hij deze twee functies combineert.
Op de ambulance én de brandweerwagen
Wernald zit al 20 jaar bij de vrijwillige brandweer én hij werkt sinds 7,5 jaar bij Ambulance Amsterdam. In het begin was het wel even wennen om ook in een ambulance-uniform te lopen. Maar tegenwoordig switcht hij moeiteloos tussen de twee hulpverlenerstaken.
Op de meldkamer krijg je de kans om zorg te verlenen op een heel andere manier
Miranda liep vorig jaar rond op een carrièrebeurs, nieuwsgierig naar wat anders dan haar werk als verpleegkundige in het ziekenhuis. Op de beurs raakte ze in gesprek met een meldkamercentralist van de politie, die vertelde over het werk op de meldkamer. Dat gesprek zette haar aan het denken: misschien was dit wel de volgende stap voor haar. Uiteindelijk besloot ze na een meekijkdag te solliciteren voor een baan op de meldkamer. En dan niet bij de politie, maar bij ons.