Gepubliceerd op: 6 februari 2024
Een aantal van onze collega’s is geportretteerd. In elk van deze fotoseries zie je niet alleen (een deel van) het vertrouwde ambulance-uniform, maar ook een persoonlijk element dat hen buiten het werk typeert. Want wie is nou de mens achter het uniform?
Deze keer: het verhaal van collega Patricia.
“Ik werk al twintig jaar als ambulancechauffeur. Twee jaar geleden was ik op zoek naar meer uitdaging in mijn werk en sindsdien combineer ik het werk op de ambulance met het werk als uitgiftecentralist op de meldkamer ambulancezorg.
Het grote verschil tussen de twee functies is dat het op de meldkamer super druk is. Je hebt op de ambulance maar één patiënt tegelijk en je hebt te maken met piekmomenten. Terwijl ik op de meldkamer vaak met meerdere dingen tegelijk bezig ben en de piek er de hele dag is.
De uitdaging die ik zocht, heb ik op de meldkamer dus zeker gekregen.
Drukte = ontspanning
Ook naast het ambulancewerk ben ik altijd druk, want dat geeft mij juist ontspanning. Ik ben moeder van drie pubers, mantelzorger voor mijn moeder (en man) én heb als grootste hobby het geven van zwemles aan kinderen.
Twee keer per week sta ik als officieel zweminstructeur – als vrijwilliger – les te geven in het zwembad.
Van zelf zwemmen naar zwemjuf
Vroeger was ik een actieve zwemmer. Op mijn 14e had ik alle 21 zwemdiploma’s gehaald en daarna ging ik aan de slag als assistent zwemjuf.
Toen ik aan het werk ging op de ambulance, ben ik hiermee gestopt.
Ruim tien jaar geleden – toen mijn kinderen begonnen met zwemles – ben ik weer aan de slag gegaan in het zwembad, als gediplomeerd zweminstructeur.
Werk en privé combineren
Mijn drukke privéleven in combinatie met (vrijwilligers)werk vraagt om een goede planning. Zowel bij de ambulancedienst als bij de zwemvereniging heb ik aangegeven: zodra je data weet, geef het aan. Dan kan ik mijn rooster daarop aanpassen.
En het lukt ook wel eens niet, om alles te combineren. Dan geef ik het ruim van tevoren aan bij de zwemvereniging. Want het is dan wel vrijwillig, maar ik heb wel mijn verplichtingen.
Reacties van kinderen en patiënten
De kinderen die ik zwemles geef, vinden het wel eens raar dat ik ook een andere baan heb. Want: ‘Woon jij niet in het zwembad dan?’
Iets soortgelijks hoor ik ook wel eens tijdens mijn werk als ambulancechauffeur. Als ik zeg tegen een patiënt: ‘Je bent de laatste vandaag, ik ga zo naar huis.’ Dan zijn mensen soms wel in de war: ‘O ja, jullie gaan ook gewoon naar huis.’
Dat je zelf een gezin en kinderen hebt, beseffen ze vaak niet. En dat is ook prima. Er is daar sprake van een noodsituatie en dan ben ik gewoon de hulpverlener.”
Zie jij jezelf ook al lopen in een ambulance-uniform?
Bekijk onze vacaturesMeer verhalen van onze collega's
Ambulancezorg als nieuwe uitdaging
Na 26 jaar op de intensive care van Amsterdam UMC te hebben gewerkt, wilde Irene wat anders gaan doen. Maar wat? Ze zocht een andere werkomgeving waarbij ze minder binnen zat, zelfstandiger kon werken en meer verantwoordelijkheid kreeg. Op de ambulance vond ze precies wat ze zocht!
Sporten als uitlaatklep
Jonathan besteedt zijn vrije tijd het liefste in de sportschool. Omdat hij trainen leuk vindt en fit wil blijven, maar ook omdat het hem helpt tijdens zijn werk als ambulancechauffeur.
Verpleegkundige middencomplexe ambulance Selina
Selina werkt op onze grootste ambulancepost: team middencomplexe ambulance. Ze vertelt meer over dit team en wat ze zo fijn vindt aan het werk op de middencomplexe ambulance.
Ambulancechauffeur in Amsterdam
Ambulancechauffeur Thijs werkt vanuit onze ambulancepost Overamstel. Een drukke post, waar ze veel ambulanceritten rijden in Amsterdam. Thijs vertelt waarom het zo leuk is om in onze hoofdstad op de ambulance te werken.
Van ziekenhuis naar meldkamer
Miranda liep vorig jaar rond op een carrièrebeurs, nieuwsgierig naar wat anders dan haar werk als verpleegkundige in het ziekenhuis. Op de beurs raakte ze in gesprek met een meldkamercentralist van de politie, die vertelde over het werk op de meldkamer. Dat gesprek zette haar aan het denken: misschien was dit wel de volgende stap voor haar. Uiteindelijk besloot ze na een meekijkdag te solliciteren voor een baan op de meldkamer. En dan niet bij de politie, maar bij ons.