Eberhard
Lees verder >
Het is zondagmorgen als we een melding krijgen van een man van 65 jaar die steeds minder goed reageert. Zijn vrouw heeft 112 gebeld. Aanrijdend zien we op ons scherm staan dat het om een man gaat die diabetes mellitus (suikerziekte) heeft. Verder staat erbij dat zijn vrouw wel wat (suikers) te eten heeft gegeven, maar dat hij niet opknapt. Sterker nog, hij gaat meer achteruit. Met spoed gaan we onderweg.
Onderweg bespreken mijn collega en ik wat we gaan meenemen, waar we aan denken en wat we daaropvolgend gaan doen. Bovenaan ons ‘lijstje’ staat hypoglycemie (te lage bloedsuiker), maar we denken ook aan andere mogelijke oorzaken. Want wat als nu blijkt dat de bloedsuikerspiegel wel normaal is?
We komen in een net appartement en worden opgevangen door zijn vrouw
Ze brengt ons naar de slaapkamer waar meneer half onderuit gezakt op bed ligt. Hij reageert niet op onze binnenkomst. Wanneer ik een pijnprikkel geef, trekt meneer een grimas. Mevrouw vertelt dat hij een ‘hypo’ (te lage bloedsuiker) niet voelt aankomen.
Al snel doen we een meting om de bloedsuiker te controleren. En inderdaad: deze is te laag. Ik plaats een infuusnaald terwijl mijn collega’s glucose uit een flacon in een 10 ml spuitje optrekt. Terwijl ik de glucose toedien, trekt mijn collega nog eens 10 ml glucose op. Na een aantal giften geven we de patiënt even de tijd om op de glucose te reageren. Hierbij meten we ook opnieuw de bloedsuiker. Dit gaat best snel: de stijging van de bloedsuiker is al zichtbaar. Maar meneer is nog niet helemaal bij en nog een keer dien ik glucose toe. Al snel gaat hij beter reageren en komen er praatjes. Een deel van onze aanwezigheid heeft hij waarschijnlijk niet doorgehad.
Meneer heeft al lange tijd diabetes mellitus en weet prima wat hij moet doen wanneer zijn bloedsuiker te laag of te hoog wordt. Hij kan dit ook zelf meten. In dit geval blijkt dat het alarm niet is afgegaan in zijn slaap, terwijl zijn bloedsuiker te laag was. Zijn vrouw denkt wel te weten hoe dat komt en gaat zelf contact opnemen voor een oplossing. Ondertussen heb ik mijn administratie op de laptop voltooid en kunnen wij weer gaan. Deze patiënt hoeft niet mee naar het ziekenhuis. Hij en zijn vrouw bedanken ons voor de hulp.
Teruggekomen in de ambulance kijken mijn collega en ik elkaar tevreden aan
“Mooie hulpverlening”, zeggen we. We melden ons weer vrij.
