Nieuwsgierig

De meeste inzetten van een ambulance spelen zich af in de huis- en slaapkamers bij de mensen thuis. Andere mensen zien dan alleen een ambulance in de straat staan, meestal met oranje zwaailichten aan. Wat ons opvalt is dat er dan ineens veel mensen hun vuilnis buiten gaan zetten of hun hondje uit gaan laten, om te kijken wat er aan de hand is.

Laten we het maar belangstelling voor de medemens noemen.

Kinderen zijn dan wat eerlijker. Die komen naar je toe en vragen: “Meneer, wat is er aan de hand? Gaat er iemand dood?” Met een meewarige lach zeggen we dan “dat mogen we niet vertellen.”

Het kan ook erger…

Sommige mensen komen heel dichtbij en laten zich niet wegsturen. Dat geldt ook voor kinderen, vooral jonge pubers hebben daar een handje van. Die kijken je dan soms aan met een uitdagende blik, zo van ‘mij maak je niks, ik mag hier gewoon staan als ik dat wil’. Ik heb ook weleens een vader zijn zoon van 10 zien optillen, zodat hij in een ambulance kon kijken. Kwaaier kun je me niet krijgen.

Maar nog erger zijn de mensen die alles filmen

Daar word je gek van, maar je kunt er helaas weinig aan doen. De politie stuurt ze weg en je probeert snel schermen ergens omheen te zetten, maar het valt niet meer uit te bannen.

Nu maar hopen dat die mensen het benul hebben deze beelden niet op sociale media te delen. Want dat is triest en onsmakelijk.

Ik heb er geen goed woord voor over.

Thijs Gras vertelt over zijn ervaringen bij Ambulance Amsterdam

Thijs werkt al ruim 27 jaar als ambulanceverpleegkundige. En sinds de start van Ambulance Amsterdam in 2012 doet hij dat bij ons. Thijs vertelt in zijn blogs elke week over wat hij de afgelopen 10 jaar allemaal meegemaakt heeft op de ambulance.