Opgelapt
Lees verder >
Een vrouw van rond de 40 jaar heeft 112 gebeld. Ze is thuis in een typische grachtenwoning in de stad. Haar jonge zoontje ligt boven te slapen, verder is er niemand in huis. Mevrouw is in een ruimte wat vroeger een kelder was, maar nu mooi omgevormd tot relaxruimte. Ze zat op de bank, maakte een draai en voelde dat haar heup uit de kom ging en kon geen kant meer op.
Aangekomen bij het adres komt ook net haar vader aan
We betreden de woning en gaan naar beneden. Mevrouw geeft aan dit vaker te hebben gehad, ze herkent de klachten. Bij stilzitten gaat het, maar bij geringe beweging heeft ze enorm veel pijn. Ze heeft een heupprothese. Wel wat jong voor een heupprothese, dacht ik, maar als ze zegt dat dit door een ongeluk komt snap ik het. Ze vertelt, als haar vader in een andere ruimte is, dat ze mogelijk zwanger is, maar dit niet zeker weet. En zegt ze zachtjes: “niemand weet het nog.” Haar moeder is inmiddels ook aanwezig, maar uiteraard zeggen mijn collega en ik niets. Wel houd ik rekening met pijnmedicatie die ik geef.
De brandweer komt eraan te pas
Door middel van een vacuümmatras wordt mevrouw naar voorzichtig naar boven getild. Dit ging gelukkig zonder al te veel pijn.
Als we naar het ziekenhuis rijden, geef ik aan dat ik ondertussen wat administratie doe op de laptop. Dan vraag ik mevrouw over het ongeluk waar ze het over had. Mevrouw wordt emotioneel en ik geef aan dat het oké is als ze er niet over wil praten. Ze zegt dat het niet geeft en begint te vertellen. Ik doe mijn laptop dicht. De administratie is op dit moment totaal niet belangrijk meer en ik krijg kippenvel als ik haar verhaal hoor.
In het buitenland heeft ze met haar partner en zoontje (die boven lag te slapen) een auto-ongeluk gehad. Haar zoontje had helemaal niets, maar haar partner is ter plaatse overleden. En zij zelf? Kantje boort. Maanden in het ziekenhuis en diverse operaties.
Heftig! Dat komt binnen.
