Hoogste urgentie
Lees verder >
Ha Yvon,
Ach wat een treurig verhaal.. Wat zit er soms toch een ellende achter de voordeur. Het zijn gek genoeg juist dit soort meldingen die je raken en een soort van ‘kras’ in je ziel achterlaten. Zo heb ik ook wel even wakker gelegen van dit verhaal:
“Hij is dood!”
Ik krijg een snikkende man aan de telefoon. Zijn stem klinkt oud en breekbaar. Hij is intens aan het huilen. “Wie is er dood?” vraag ik ongerust. Mijn vingers zweven al boven de reanimatie knop waarmee ik gelijk een ambulance die kant op kan sturen. “Kareltje!” roept hij, “mijn lieve Kareltje is dood!”
Nu ben ik helemaal ongerust: het is toch hopelijk geen kind? “
Wie is Kareltje??” roep ik. ”Mijn kanariepietje!” hoor ik hem dan zeggen. De man begint snikkend te vertellen dat hij alles en iedereen in zijn leven is kwijtgeraakt en ontzettend eenzaam is. Kareltje was zijn enige lichtpuntje. Elke dag waren ze samen. Hij op zijn stoel en Kareltje gezellig op de leuning. Vrolijk kwetterend in zijn oor.
Mijn hart breekt in duizend stukjes… Rot vogeltje, denk ik. Had je het nog niet even langer vol kunnen houden?
Ach, Amsterdam zit vol eenzame mensen en vaak vult een beestje een enorme leegte op
Als daar dan wat mee gebeurt is het leed niet te overzien. Het dier is dan net zo belangrijk als een mens geworden en wie bel je als daar wat mee is? 112 dus.
Zo had mijn collega een melding waarin iemand schreeuwde: “We zijn aan het reanimeren, kom snel!!” De ambulance was al bijna onderweg, tot de melder schreeuwde dat het om haar kat ging. Die werd dus gereanimeerd…
Minstens zo hartverscheurend: de wanhopige vrouw die mij belde op 112 om te zeggen dat ze dood wilde. Ze had die dag haar hondje naar het asiel moeten brengen omdat ze naar een verzorgingstehuis moest. En ja; daar mocht het hondje niet mee naartoe. Ik huil dan echt nog net niet mee hoor…
Ook nu zit ik met het beeld van een lief klein dood kanariepietje op mijn netvlies een beetje treurig te wezen achter mijn computer. Wat een ellende. Ik neem maar even een niet-spoed telefoontje: een ziekenhuis belt voor een overplaatsing. Even geen drama, denk ik bij mezelf.
Maar dat valt toch tegen…
De verpleegkundige belt voor een overplaatsing van een man die na een zwaar ongeval naar het revalidatiecentrum moet worden gebracht. Als ik vraag wat de man mankeert, noemt ze zoveel verwondingen op dat ik er helemaal beroerd van wordt. “Allemachtig!” zeg ik, “wat was dat voor afschuwelijk ongeval?” Iets met een vrachtwagen of een tram verwacht ik tenminste. “Een aanrijding met een kat” is echter het antwoord. “Hij zat op de fiets en moest remmen voor een kat…”
Nou Yvon, ik ga vandaag met mijn ziel onder mijn arm naar huis hoor
Thuis wacht mijn lichtgestoorde niet gesocialiseerde asielkat. Ook al zo’n treurig verhaal. Maar goed, dat heb ik mezelf aangedaan. Werkze!
