Bijzonder vervoer
Lees verder >
Hi Ellen,
Ja het gebeurt vaak dat er veel hulp toesnelt waar het gelukkig meevalt! Maar voor ons zijn het wel angstige avonturen.
Ik werd vorige week ingewerkt op de spoeduitgifte. Dit hoort eigenlijk bij de opleiding die ik drie jaar geleden deed, maar toen was er door personeelstekort geen tijd om nieuwe verpleegkundig centralisten in te werken. Het werk bestaat uit de spoedambulances aansturen en alles logistiek in goede banen leiden.
Gelukkig beginnen we rustig
Ik moet veel leren. Zoals nieuwe computertermen en koppelcodes. En ik moet geluidjes leren herkennen. Het ene piepje is een spoedoproep, het andere geluidje is een melding: alles betekent iets anders. En hoe kruis je een baan af op de snelweg? Of hoe zorg je ervoor dat de brug dicht blijft voor een spoedambulance? Allemaal nieuw, maar het gaat aardig.
Ik ben best tevreden.
Dan hoor ik mijn collega zeggen: ”Persoon te water, man is dronken in het water gevallen en leek in verwarde toestand.” Ik stuur twee ambulances en het Mobiel Medisch Team (MMT, de traumahelikopter). Ik check en dubbelcheck en wil mezelf net feliciteren met mijn adequate handelingen.
Maar dan… het lijkt wel of de boel ontploft
Het regent ellende. Nee, het komt met bakken uit de hemel. Ik krijg allemaal spoedritten in mijn scherm:
- Vrouw bekneld in auto na aanrijding met vrachtwagen
- Kindje van 2 jaar kan nauwelijks ademhalen, ziet blauw
- Kind van 7 met een epileptische aanval, blijft schokken
- Man voor de metro gesprongen, gezicht is ernstig verwond
- Reanimatie van een 86-jarige man
- Verhanging van een 42-jarige man
Mijn hartslag gaat omhoog. Dit is onmogelijk, zoveel ambulances hebben we niet meer. Ook het MMT is al onderweg.
Mijn collega, de oudste van dienst, neemt het over. Dit is te veel. Daar ben ik nog lang niet snel genoeg voor. We overleggen en vragen het MMT van Rotterdam om naar het kindje van twee te gaan. We koppelen en communiceren. We vragen de omliggende regio’s om bij te springen en collega’s om over te werken.
Ondertussen hopen we dat we bericht krijgen over de situatie
De eerste ambulance meldt zich: de persoon te water is uit het water en stabiel. Dus we hebben weer hulpdiensten en een ambulance vrij. Het MMT van Amsterdam vliegt door naar het kindje van twee. Team Rotterdam gaat naar de beknelde persoon op de snelweg.
Weer meldt er een ambulanceteam. Het kindje van twee wordt direct naar het ziekenhuis gebracht, dat is sneller dan wachten op het MMT. We vragen het team om door te vliegen naar de metro. Als we het gesprek willen beëindigen, horen we van het ambulanceteam dat ook die man stabiel naar het ziekenhuis wordt gebracht.
Weer gooien we de boel om
Team Amsterdam gaat naar de beknelde vrouw in de auto en het team van Rotterdam vliegt door naar de verhanging. Opnieuw nieuws: de 89-jarige man blijkt overleden te zijn.
Ik ben opgelucht. Oneerbiedig, ik weet het, maar het scheelt weer twee ambulances en het is een respectabele leeftijd.
We krijgen een update van het kind van zeven met de epileptische aanval. Na medicatie is het kind rustig. Ze wordt naar het ziekenhuis vervoerd.
De persoon die zich had verhangen is overleden. Team Rotterdam vliegt weer terug naar de eigen regio.
Hebben we iedereen gehad? Oh, de vrouw die beklemd zat in de auto wordt door de brandweer bevrijd. Ze krijgt ondersteuning van het MMT en gaat met spoed naar het ziekenhuis.
We zijn een half uur verder
Ik kijk naar mijn collega: “Wat de PIEP was dit?”
“Tja,” lacht ze, “zo kan het zijn.”
Pfff. Ik boek nog maar wat extra inwerkdagen. Spoeduitgifte; een vak apart!
Werk ze El!
