Spanje

Ik ben gevraagd om in Spanje een lezing te komen geven over ons ambulancesysteem op een groot driedaags verpleegkundigencongres. Binnen onze dienst is een Spaanstalige collega die mijn tekst wel naar het Spaans wil vertalen. Ondersteund met plastische plaatjes durf ik die tekst wel voor te dragen in mijn steenkolen Spaans. Dat komt altijd beter binnen dan Engels, is mijn ervaring.

Ik moet midden in de nacht opstaan om mijn vliegtuig te halen

Rond half negen land ik, maar er staat niemand om me op te halen. Ik heb dus zelf maar een taxi naar het hotel geregeld.

Ik besluit nog even op bed te gaan liggen en daarna pas naar het congres te gaan. Mijn lezing is toch pas de volgende dag.

Ik lig net een half uurtje als de telefoon gaat:
“Thijs, is this you? Where are you?”
“In het hotel,” antwoord ik.
“Maar je moet zo je lezing geven!” Er klinkt paniek.
“Hè? Dat is toch morgen pas?”
“Nee, dat is vandaag, over tien minuten!”

Als de wiedeweerga race ik naar beneden, regel een taxi en ren naar de zaal waar ik moet spreken

Gelukkig loopt het praatje voor mij uit, dus de congresgangers hebben niets in de gaten. De presentatie gaat iets minder soepel dan ik wil – ik had nog even willen oefenen – maar ik krijg een warm applaus en mooie reacties.

Het verhaal is goed overgekomen en ze zijn behoorlijk jaloers op de hoge kwaliteit van ons ambulancesysteem.

Thijs Gras vertelt over zijn ervaringen bij Ambulance Amsterdam

Thijs werkt al ruim 27 jaar als ambulanceverpleegkundige. En sinds de start van Ambulance Amsterdam in 2012 doet hij dat bij ons. Thijs vertelt in zijn blogs elke week over wat hij de afgelopen 10 jaar allemaal meegemaakt heeft op de ambulance.