Hoogste urgentie
Lees verder >
Hi Ellen,
Ja, dieren zijn vaak zo belangrijk voor mensen. Ik heb ze zelf niet, behalve muizen. Maar ja, die heb ik niet uitgenodigd!
Ik heb een bijzonder verhaal
Ik krijg een doorgeschakelde lijn vanuit de meldkamer in Londen. De vrouw is ten einde raad, ze maakt zich ernstig zorgen over haar man. Hij belt haar plotseling niet meer. Ze probeert hem al dagen te bereiken, maar hij neemt zijn telefoon niet op. Ze heeft een adres in Amsterdam.
Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik ermee moet… De vrouw klinkt wanhopig, maar ja, het kan van alles zijn. Ik overleg met mijn collega Anton. Stuur maar, zegt hij, dus ik zeg de vrouw dat we gaan kijken op het adres. De brandweer vragen we ook mee om eventueel de deur te kunnen openen.
Als de ambulance aankomt doet er een zeer verbaasde dame open. Er woont geen man. Misschien heeft hij er wel gewoond, maar in het huis is het een komen en gaan. Er is niets verdachts te zien. Ambulance en brandweer gaan terug. Niets aan te doen.
Maar toch, ik kan het niet uitstaan
Die vrouw klonk zo angstig en zo wanhopig. Ik overleg weer met Anton: “Kunnen we nog wat doen?” Hij denkt even na en zegt dan: “Bel haar, vraag alle gegevens van haar man en vraag aan de politie of ze iets kunnen vinden.”
Goed idee!
Zo gezegd, zo gedaan. Ik voer alle gegevens in en vraag de politie om te zoeken. Al gauw vinden ze dat er sinds drie dagen een nieuw Nederlands telefoonabonnement op zijn naam staat.
Ik bel het nummer, ben benieuwd…
Hij neemt op. Ik leg uit dat zijn vrouw ons heeft gebeld. “Oh my God! Thank you for calling!!!” reageert hij.
Wat bleek? Hij was hier aan het werk in de bouw en had zijn telefoon vanaf een steiger in een cementput laten vallen. Telefoon weg, alles weg. Zijn inlogcodes, telefoonnummers, alles. Hij wist niets uit zijn hoofd en wist dus ook niet hoe hij zijn vrouw kon bereiken. Ik vraag hem of het goed is als ik zijn vrouw bel en zijn nieuwe nummer doorgeef. “Yes sure, please do! And thank you so so much!” Hij slaakt een zucht van verlichting.
Ik bel zijn vrouw: “Good news madam, he is in good health.“ Zijn vrouw begint te huilen: “Joline, dad is ok!” Ook het kind begint te huilen. Ik leg uit wat er gebeurd is. “Yes, he is bad with numbers,” geeft ze aan, “he never remembers them.”
Ik geef het nieuwe nummer aan haar. Ze blijft me bedanken, huilen en lachen. Ik zeg: “you’re welcome! Glad to have been able to help.” Het kind hoor ik nu ook juichen: “Yes, Daddy is ok!”
Ik schiet vol. Ik ben zo blij voor hen dat ze niet meer in angst hoeven te leven en ik ben heel blij met de hulp van mijn collega’s.
Ik hang op, geef Anton een high five en bedank de politie
Goed gedaan! We praten er nog even over. “Ja, je weet het nummer van je vrouw toch wel uit je hoofd!“ zegt Anton. Ehhhh… ik niet! Ik ga het NU uit mijn hoofd leren!
Een liedje van ABBA speelt door mijn hoofd: Ring, Ring, why don’t you give me a call?
Ellen, ik moet je nog even missen op het werk, gezien je vakantieavonturen, maar tot gauw!
Yvon
