Ga ik dood?
Lees verder >
Hoi Yvon,
Die kinderen ook! Dat slikt gewoon een glow in the dark in.. Echt grappig. Dat was met recht een lichtje in de duisternis! Daarover gesproken: ik tastte laatst ook behoorlijk in het duister. Maar daar was dan weer niks grappigs aan…
”Meldkamer Ambulance, wat is het adres van het noodgeval?”
”Dat weet ik niet!”, klinkt het paniekerig. “Ik ben op bezoek bij mijn vriend en hij valt ineens neer! Ik denk dat hij dood is! Kom snel!” Maar dan moet ik eerst weten waar ze is. “Wat is het adres?”, vraag ik. Ze kan het zich door de stress niet meer herinneren. “Op 3 hoog”, roept ze nog, “in de Jordaan.” Dit schiet niet op zo.
Nu zijn er verschillende mogelijkheden om het adres te achterhalen: zo kan ik met 2 muisklikken de telefoon uitpeilen. Maar haar locatievoorzieningen staan denk ik niet aan, want ik zie alleen de dichtstbijzijnde telefoonmast en dat gebied is echt te groot. Dan heb ik ook nog de mogelijkheid haar via een applicatie een sms te sturen. Dan hoeft ze alleen maar op een link te klikken en zie ik misschien in welke straat ze is. Maar dan heb ik nog niet het broodnodige huisnummer…
In mijn hoofd start een stopwatch, want elke seconde telt wanneer iemand gereanimeerd moet worden
Snel laat ik haar eerst goed kijken naar haar vriend: ik vraag haar om hem te roepen en door elkaar te schudden en kijken of zijn borstkas op en neer gaat. Maar er is geen enkel teken van leven. Ze moet starten met reanimeren en er moet direct hulp naar haar toe, maar ik heb nog steeds haar locatie niet. Dan krijg ik een inval: “kijk rond,” vraag ik haar, “ligt er misschien ergens post met zijn adres erop?” “Zijn bureau!’’, roept ze, ”ik ga kijken.”
Ondertussen typ ik de code -rea voor reanimatie vast in op mijn computer. Dan hoef ik na het adres in te voeren nog maar op 1 knop te drukken om alle hulpdiensten te activeren: 2 ambulances, politie, brandweer en de burgeralarmering.
“Ik heb het!” Klinkt het tot mijn opluchting
Snel voer ik het adres in en vraag ik haar gelijk de deur vast open te zetten en haar telefoon op speaker. Ze moet nu zo snel mogelijk haar vriend gaan reanimeren.
Er is weer paniek: dat heeft ze nog nooit gedaan en ze weet niet hoe het moet. Op mijn computer open ik het scherm reanimatie-instructies en klik aan ‘melder is alleen en kan niet reanimeren’. Heel handig, want nu krijg ik op mijn scherm woord voor woord de nodige instructies, inclusief een timer die precies aangeeft met welk tempo de borstcompressies gegeven moeten worden. Hardop tel ik met haar mee. Het duurt niet lang voor ik de stem van een politieagent hoor: zij zijn als eerste ter plaatse en omdat de deur al open staat, staan ze ineens bij haar in de kamer. Ook de ambulance arriveert al snel. De reanimatie wordt overgenomen en het blijkt een goede afloop te hebben: de man wordt met hartslag en ademhaling naar het ziekenhuis vervoerd.
Met een zucht leun ik achterover. De stopwatch in mijn hoofd klikt uit. Het volgende telefoontje sla ik even over. Eerst bijkomen.
Ellen
