Hoogste urgentie
Lees verder >
Midden in de nacht krijgen we een A2-melding, een rit met gepaste spoed. In ons scherm lezen we dat het om een vrouw gaat die overduidelijk overleden is. Ik vraag me nog af: wat gaan wij daar doen? Nog maar een keer goed lezen wat er staat, maar we zien het toch echt goed. Op dat moment spreekt de meldkamer ons aan via de portofoon en de centralist praat ons bij.
De partner van mevrouw heeft 112 gebeld
De man, op hoge leeftijd, is radeloos en vertelt dat hij zijn vrouw dood op het toilet aantrof. Mevrouw was heel erg ziek: ze had kanker en was uitbehandeld. En nu zat ze daar levenloos op het toilet. De centralist vertelt de reden van onze rit, namelijk de eerste opvang voor meneer zodat hij niet alleen hoeft te zijn. De huisarts komt in dit soort situaties ter plaatse om te schouwen, maar dat kan soms even duren doordat ze bijvoorbeeld met andere patiënten bezig zijn. Aha, voor ons is het nu duidelijk.
Als we ter plaatse komen zien we de deur op een kier staan
We gaan naar binnen en zeggen dat we er zijn. “Ik ben boven”, roept een mannenstem. Boven treffen we een meneer aan in tranen. Hij is in zijn slaapkamer en zegt dat zijn vrouw op het toilet is in de badkamer. “Ik wist dat dit kon gebeuren en nu is het zover. Maar toch ben ik er zo van geschrokken”, vertelt hij. Dan ga ik even om het hoekje kijken. Daar zit de vrouw in elkaar gezakt op het toilet. Het is duidelijk. Een fraai gezicht is het allerminst. Ik schat haar nog maar rond de 40 kg.
Als ik terugkom in de slaapkamer zeg ik tegen de man dat wij mevrouw in haar eigen bed leggen. We gaan eerst met meneer naar beneden, zetten koffie en zijn een luisterend oor. De familie is ook op de hoogte gebracht en is onderweg. Nog voordat ze aankomen hebben we mevrouw netjes in haar eigen bed gelegd. Dat is in ieder geval een heel ander beeld dan hoe we haar aantroffen op het toilet.
We wachten tot de familie er is
In dit geval een zoon en dochter. We praten nog wat en ik vertel dat de huisarts ook deze kant op komt. In overleg gaan wij weer. Meneer is nu niet meer alleen. Dit is het minste wat we hebben kunnen doen.
