Ongeluk

Ha Yvon,

Het is niet altijd wat het lijkt, zei je in je laatste blog. Dat geldt zeker ook voor de meldingen als er een ongeluk is gebeurd. Het is vaak een hele uitdaging om uit te vogelen wat er nu precies aan de hand is en wat voor hulp er nodig is. Zo ook bij de volgende melding:

Maandagmiddag 18:00 uur. Spitsuur in de stad

Het is dus druk in het verkeer en dan gebeuren er natuurlijk weleens ongelukken. Meestal is daar een fietser bij betrokken. Ik weet niet wat het is, maar voor veel Amsterdammers geldt dat als ze op de fiets zitten, ze veranderen in een gestoorde snelheidsmaniak die zich geen één verkeersregel meer kan herinneren. In elk geval niet één die voor hen geldt. Dat gaat natuurlijk lang niet altijd goed.

Je weet meteen dat het raak is als er ineens 3 of 4 oproepen tegelijk binnenkomen. Maar dan is het wel fijn als degene die je aan de lijn krijgt, je de informatie geeft die je nodig hebt. Dat is altijd weer een uitdaging.

We zitten ondertussen met z’n drieën met iemand aan de lijn over hetzelfde ongeluk  

Niet heel efficiënt, maar voor we weer door kunnen moeten we uitvogelen wie de zogenaamde Beste Melder aan de lijn heeft: degene die de meeste zinnige informatie geeft.

Maar al te vaak zijn de antwoorden die je krijgt als volgt:

• “Ik kan niet zien wat er gebeurd is, want er staan heel veel mensen voor mij.”
• “Ik weet niet wat er precies is gebeurd want ik ben doorgefietst, maar het was heel erg dus er moet zeker een ambulance komen.”
• “Er is heel veel bloed, dus kom nou maar gewoon.”
• “Waarom al die vragen, ik zeg toch dat er een ambulance moet komen?”
• “Ik weet niet of hij gewond is, want ik ben geen dokter.”

Dat soort antwoorden schieten niet op: we moeten immers weten wat de ernst van het letsel is om te bepalen welke hulp we met welke urgentie moeten sturen. Dat verschilt van de inzet van een ambulance met gepaste spoed (A2-rit) tot de inzet van twee ambulances en het Mobiel Medisch Team (MMT).

Deze keer blijk ik de Beste Melder aan de lijn te hebben

Hij maakt er een mooi verhaal van: “Het slachtoffer is een jonge vrouw die van de fiets is gevallen”, zegt hij. “Ze heeft een EMV van 4, een zwelling op het os frontale en een milde laceratie van de re-orbita”, hoor ik hem zeggen. “O wacht, sorry”, zegt hij erachteraan, “Ik gebruik dokterstaal. Ik ben namelijk co-assistent moet u weten. Ik zal het even vertalen voor u in lekentaal.”

“Hoeft niet hoor”, onderbreek ik hem, “Je bedoelt dat ze wakker is, een bult op het voorhoofd heeft en een wondje bij de wenkbrauw?”

“Ja dat klopt”, zegt hij verbaasd.

Dat gebeurt ons vaker. Bellers weten niet dat het een verpleegkundige is die de 112-melding opneemt. Het is vaak zelfs een hoogopgeleide verpleegkundige met ruime ervaring op de SEH op zak. Dat is geen overbodige luxe: het is een moeilijk vak met veel verantwoordelijkheid.

De co-assistent laat weten dat hij geen tijd meer heeft om aan de lijn te blijven

Hij moet de nek van het slachtoffer gaan fixeren. Ze heeft alleen helemaal geen pijn in haar nek dus dat lijkt me niet nodig, maar hij luistert al niet meer.

Nou ja, in elk geval kan ik de uitgiftecentralist laten weten dat de tweede ambulance en het MMT van de rit af kunnen.

Mijn collega is verbaasd: ze had een melder aan de lijn die compleet hysterisch schreeuwde dat het slachtoffer in een grote plas bloed op straat lag en nergens op reageerde.

Tja.. dat was duidelijk niet de Beste Melder dus.

Nou Yvon, aan jou straks de ochtendspits
Het is dinsdag, dus succes verzekerd qua ongelukken denk ik. En doorrr maar weer!

Verhalen uit de meldkamer

Verpleegkundig centralisten Ellen en Yvon vertellen elkaar elke maand over de meest bijzondere, mooie, heftige en soms ook grappige momenten die ze meemaken op de meldkamer ambulancezorg in Amsterdam.