Ga ik dood?
Lees verder >
Terwijl we na een inzet terugrijden naar de post, worden we door de meldkamer geroepen dat er weer een rit komt. Dit betreft een zogenaamde DIA-rit (Directe Inzet Ambulance). Dit houdt in dat de ambulance alvast onderweg gaat naar het adres terwijl de centralist de melder vraagt wat er aan de hand is. En dan kan het zo zijn dat we alsnog geannuleerd worden. Dat was nu ook het geval: de huisarts gaat er heen.
Mochten we alsnog nodig zijn, dan horen we dat.
Ongeveer 10 minuten later gaat onze pager: spoedrit (A1). Hey, dat is hetzelfde adres als we eerder kregen en waar de huisarts naartoe ging. We zien in de melding dat om een vrouw met acute buikpijn gaat. De huisarts heeft al een plekje in het ziekenhuis geregeld.
Eenmaal aangekomen op locatie nemen we onze spullen mee op de brancard en gaan we naar de woning
De huisarts wil de patiënt aan mij overdragen, maar tot een goede overdracht komt het nauwelijks. Het gaat niet goed met de patiënt, daarom richt ik me snel tot haar. Ondertussen sluit mijn collega haar aan de monitor aan. De patiënt kijkt me wazig aan. Ik stel haar een aantal relevante vragen en krijg nog net, maar moeilijk verstaanbaar, antwoord. Dan draaien haar ogen weg.
Ik vraag de huisarts of het klopt dat mevrouw een NR-beleid (niet reanimeren) heeft. Bevestigend krijg ik een ‘ja’ te horen. Dan geef ik aan dat het geen zin heeft om mevrouw nu snel naar het ziekenhuis te vervoeren: ze is aan het overlijden. Ik houd ondertussen de hand van mevrouw vast.
Op basis van het verhaal en klachtenpatroon denk ik aan een grote bloeding van een belangrijke slagader in de buik. De huisarts is het ermee eens om mevrouw toch niet naar het ziekenhuis te laten vervoeren.
De patiënt is inmiddels niet meer bij bewustzijn
We halen mevrouw van de monitor en leggen haar netjes neer. De huisarts geeft aan het ziekenhuis te bellen en de familie in te lichten. We worden bedankt door de huisarts.
In de ambulance praten mijn collega en ik nog even na. Deze keer gaan we niet naar het ziekenhuis.
