Ga ik dood?
Lees verder >
In alle vroegte, om 4.30 uur ’s ochtends, worden mijn collega en ik opgeroepen voor een spoedgeval. In het scherm krijgen we te zien dat het om een NVU (niet vorderende uitdrijving) gaat. Dit houdt in dat de patiënt persweeën heeft, maar dat de geboorte achterblijft. Ze moet daarom naar het ziekenhuis.
Met zwaailichten en sirene rijden we naar het adres
We komen aan bij een grote boerderij en parkeren we de ambulance zo dicht mogelijk bij de voordeur. We gaan naar binnen en melden ons bij de verloskundige. Net op dat moment lijkt de bevalling tóch door te zetten. Wij geven aan de meldkamer door dat we stand-by blijven, mocht er uiteindelijk toch vervoer naar het ziekenhuis nodig zijn. Ondertussen trekken wij ons terug in de woonkamer.
Daar zitten we dan, met aanstaande vader en oma. Aan de koffie met een koekje.
Na ongeveer 20 minuten geeft de verloskundige aan dat het toch het ziekenhuis wordt: de bevalling zet niet door. Oké, het is nu ‘actie’ voor ons.
De verloskundige zegt met eigen gelegenheid naar het ziekenhuis te gaan
Hmm, nee, dat heb ik liever niet. Al zet de bevalling thuis niet door, wellicht zorgt het lopen/de beweging ervoor dat het ineens wel snel gaat. De patiënt zal immers, met onze hulp, zelf de trap af moeten lopen. Dus mocht de bevalling doorzetten in de ambulance, dan is het handig meerdere handen achterin te hebben.
Zo gezegd, zo gedaan.
We rijden met spoed richting het ziekenhuis. En ja hoor, onderweg krijgt de patiënt weer persweeën. We helpen haar deze weg te zuchten. Maar niet ver van het ziekenhuis lijkt er geen houden meer aan. Wanneer we het ziekenhuisterrein oprijden ‘staat’ het hoofdje al en bij het parkeren voor de ingang van de spoedeisende hulp (SEH) is het zover. Al snel huilt er een prachtig kindje in de ambulance. Inmiddels is de trotse vader is er ook bij gekomen.
Het idee van de moeder was om niet in het ziekenhuis te bevallen. Dat is dus nét gelukt. Of nét niet, het is maar net hoe je het bekijkt.
