Hoogste urgentie
Lees verder >
Het was een zeer rustige dag. We zitten op de post en het is rond 20.30 uur. Maar… dan krijgen we toch nog een A1-melding (spoedmelding). Als we de ambulance instappen zien we op ons scherm dat het om een ongeval gaat: scooter vs. auto.
We zijn nog maar net de hoek om als de meldkamer aangeeft dat er een tweede ambulance achter ons wordt meegestuurd. Omdat ze een grote impact van het ongeluk verwachten en door de meerdere meldingen die binnenkomen.
Als we aankomen zien we inderdaad dat het een behoorlijke impact is geweest
We minderen vaart en ’scannen’ het ongeval: wat zie jij, wat zie ik?
Op de grond zien wij een persoon op de buik liggen met helm nog op. Een scooter in puin. Brokstukken over het wegdek. Een auto die fors beschadigd is. De politie geeft aan dat de persoon van de auto goed aanspreekbaar is en geen zichtbaar letsel heeft. “Verder geen betrokkenen bij het ongeval,” zegt de agent. Snel richt ik me op het slachtoffer met de helm. Bewegingsloos ligt daar een jonge man van ergens begin 20. Er is niemand bij. Lantaarnpalen geven enig licht. Ik zie een afwijkende stand van zijn onderbeen. Is hij bewusteloos? Heeft hij überhaupt ademhaling?
Ik spreek de jonge man aan en voel tegelijkertijd zijn pols. Hij reageert. Om snel een inschatting te maken van zijn bewustzijn stel ik hem een paar vragen. De manier waarop hij nu reageert stel me enigszins gerust. Hij vertelt veel alcohol te hebben gedronken, maar geeft adequaat antwoord op mijn vragen. Dat neemt niet weg dat ik denk dat de jonge man fors letsel kan hebben.
Na snelle behandeling ter plaatse rijden we met spoed naar een academisch ziekenhuis
De ambulanceverpleegkundige van de tweede ambulance rijdt mee. De jonge man vraagt naar zijn telefoon en spreekt veel. Dan vraagt hij: “Ga ik dood?” Ik geef aan dat als hij maar gewoon blijft doorpraten zoals hij nu doet dat niet zal gebeuren. “O, gelukkig maar,” geeft hij aan, “als ik uit het ziekenhuis ben, koop ik taart voor jullie.”
