Buurman gevallen

Ha Yvon,

Ach wat een treurig verhaal had jij. Die arme oudjes… Tja, de oudere medemens hebben we vaak aan de lijn bij de 112. Maar gelukkig word je er niet altijd treurig van. Van deze melding kreeg ik in elk geval een lach op mijn gezicht!

“Kunt u helpen?? Mijn buurman is gevallen en hij kan niet meer overeind komen… Kunt u even iemand langs sturen?”

Het is 21:00 uur ‘s avonds en ik heb een melding die we elke dag wel krijgen: een bejaarde man of vrouw is gevallen in huis en opstaan lukt niet meer. Soms zijn ze alleen thuis, soms is de enige andere ter plaatse ook hoogbejaard en niet in staat hulp te bieden. In dit geval is de buurvrouw er wel, maar ja, ze is 78 jaar en de buurman 86 dus dat gaat hem niet worden. “Heeft hij zich bezeerd?”, vraag ik eerst maar eens. ”Nee hoor, hij wilde naar bed, maar liep op zijn sokken en is uitgegleden. Ik zei nog: trek dan ook je pantoffels aan!”

“Dom he??”, hoor ik hem roepen op de achtergrond. Maar ja, nu is het te laat.

Tja, wat nu? De ambulance is hier eigenlijk niet voor

Maar de politie of de brandweer hoef je hier al helemaal niet voor te bellen. En iemand van 86 jaar laat je ook niet op de grond liggen. We helpen dus altijd wel als het niet anders kan, maar we proberen eerst alles om de inzet van een ambulance te voorkomen.

“Is er familie die kan komen?”, vraag ik de buurvrouw. Helaas: hij heeft één zoon en die is op vakantie naar Spanje. Zul je ook altijd net zien. “Zijn er nog andere buren?”, vraag ik dan. ”Nou”, aarzelt de buurvrouw, “er woont een man naast mij, maar die vind ik een beetje eng… Ik durf daar niet aan te bellen.” Ik ruik hier een kans. “Waarom vindt u hem eng?”, vraag ik. “Ja.. hij is zo groot en donker.. Een hele imposante man. Hij zegt nooit veel, hij praat niet zo goed Nederlands denk ik.” Ik vraag haar of de man ooit eens raar of vervelend tegen haar heeft gedaan, want ik wil natuurlijk niet dat ze bij een of andere engerd gaat aanbellen. Dan heb ik straks nog een bejaarde in de problemen. “Nee hoor, het is verder wel een keurige man zo op het gezicht”, zegt ze. Die buurman moeten we hebben, denk ik. “Als ik nou met u aan de lijn blijf en we samen bij hem aan gaan bellen?”, opper ik. “Dan kunt u eventueel de telefoon aan hem geven en kan ik het uitleggen.” Ze aarzelt even, maar stemt dan in. Daar gaan we dus!

“Er brandt licht dus hij is thuis”, fluistert ze samenzweerderig. “O wat spannend, ik ga aanbellen”, giechelt ze. Ik hoor de deur opengaan en haar zeggen: “Hallo meneer, ik ben uw buurvrouw en nou is mijn buurman dus die meneer die nog een deur verder van u woont gevallen en kan hij niet meer opstaan. Kunt u ons helpen?”

Het is even stil

“Hij loopt weg… hij gaat niet helpen denk ik”, zegt ze helemaal teleurgesteld. Maar dan hoor ik: “O; hij gaat zijn schoenen aantrekken zie ik! Hij gaat helpen hoor.” Ik hoor een zware mannenstem: “Buurman gevallen! Ik help!” Samen gaan ze op weg naar de onfortuinlijke buurman.

“Buurvrouw!”, hoor ik hem dan roepen, “Jij één hand, ik andere hand!” Ik hoor wat gerommel en ja hoor. “Hij staat rechtop!”, roept de buurvrouw blij. Ik hoor weer even niets. “Wat gebeurt er nu?”, vraag ik, “Is alles in orde?” “Ja hoor, de buurman brengt de buurman naar bed.”

Ik zie het voor me: de oude man aan de arm van de grote, imposante donkere buurman. Samen voorzichtig schuifelend naar de slaapkamer. Hij dekt hem netjes toe. “Zo, nu slapen buurman”, klinkt het tevreden. “En je pantoffels aan de volgende keer!”, zegt de buurvrouw nog. Ik hoor opluchting in haar stem.

Dankjewel buurman!

Heerlijk toch?

Een goede buur… Soms is een cliché gewoon waar. Werkze weer Yvon! Het zijn drukke tijden nu de lente weer aanbreekt. Amsterdam gaat weer naar buiten en dat zullen we weten ook. Sterkte ermee!

Verhalen uit de meldkamer

Verpleegkundig centralisten Ellen en Yvon vertellen elkaar elke maand over de meest bijzondere, mooie, heftige en soms ook grappige momenten die ze meemaken op de meldkamer ambulancezorg in Amsterdam.