Ga ik dood?
Lees verder >
We krijgen een melding van een vrouw die te veel medicatie heeft ingenomen. Deze vrouw blijkt zelf telefonisch contact te hebben opgenomen met de GGZ, waarbij ze vertelde wat haar plan was. Voordat de medewerker van de GGZ écht kon doorvragen, werd de verbinding verbroken. Bij het terugbellen werd er niet meer opgenomen.
De GGZ belt 112 en samen met de brandweer en politie worden wij naar het adres gestuurd. We zijn benieuwd wat we daar gaan aantreffen.
Bij aankomst blijken de gordijnen voor het raam dicht te zitten en ook is er geen zicht via de voordeur
Aanbellen maar. En nog eens. En nog maar een keer. Maar nee, geen effect. Nadat we echt zeker weten dat we voor het goede adres staan, wordt het besluit genomen om ‘zwaar geschut’ in te zetten. Met een flinke stoot van een stormram is de deur direct open. De brandweer gaat naar binnen en verricht metingen om te controleren of het veilig is voor ons om naar binnen te gaan. Al snel komen ze naar buiten: het is in orde, wij mogen naar binnen.
Als we in de hal van het huis staan, gaan we op zoek naar de patiënt. “Hallo, hallo. Is daar iemand?” Al snel krijg ik antwoord: “Jaaaa, ik ben boven”. Ik kijk naar boven en zie nog gauw een vrouw in een zijde nachtjaponnetje boven aan de trap staan voordat ze naar haar slaapkamer verdwijnt.
Wanneer we aankomen in de slaapkamer ligt mevrouw inmiddels weer in haar bed
Naast haar bed zie ik een laptop die openstaat, doosjes met medicijnen en wat lege medicijnstripjes. Ik wil graag weten wat, hoeveel en hoe laat mevrouw dit ingenomen heeft. Daarna vraag ik waarom ze dat gedaan heeft. “Ja duh”, zegt ze, “Ik wil niet meer…”.
Maar waarom had ze dan de GGZ gebeld?
“Nou,” antwoordt ze, “Ik had een tijdje geleden medicijnen ingenomen, maar er gebeurde niets. Ik wilde weten wanneer er nou eindelijk wat gebeurt.”
Wat bleek: mevrouw had niet zo heel veel medicatie ingenomen. Want: “Ik vind medicijnen slikken lastig, word daar misselijk van en ben bang voor maagklachten.”
Voor de vrouw is passende zorg gevonden.
