Het Amsterdamse paaltje

We staan op de Dam als de meldkamercentralist over de portofoon roept: “Dames, jullie gaan naar een adres waar veel rumoer te horen is. Jullie moeten wachten op sein veilig.”

“Prima, wij horen van jullie als de situatie veilig is.”

In de ambulance lezen we dat een man ruzie heeft gehad en nu aan zijn arm zou bloeden. We rijden richting het opgegeven adres, maar wachten om de hoek totdat de meldkamer ons meldt dat het veilig is om door te rijden.

“Sein veilig, meiden. De politie is ter plaatse en de situatie is rustig.”

Op het moment dat we de hoek om rijden, zien we de politie al staan, samen met de patiënt. Het is een grote, gespierde man. Ik schat hem een jaar of 55. Om zijn arm heeft hij een theedoek gewikkeld. Ik maak de brancard klaar en de man neemt plaats.

“Ja man, hij werd helemaal leip. Hij heeft me met dat glas gewoon gestoken!”
“En dit,” zegt hij, terwijl hij naar de wond op zijn arm wijst, “dit doet echt zeer, man!”

De man is duidelijk boos, maar niet op ons

Naar ons toe is hij rustig en vriendelijk. Mijn collega onderzoekt hem volledig en vertelt dat hij mee moet naar het ziekenhuis om zijn arm te laten hechten. Omdat we de man pijnstilling willen geven, is een infuus noodzakelijk. Mijn collega stroopt zijn mouw omhoog, waardoor een tatoeage zichtbaar wordt.

“Nee! Nee, geen naalden. Dat kan echt niet. Ik ben zo bang voor naalden.”

Ik gniffel en zeg: “Maar u hebt op uw arm ook een tatoeage. Daar is deze prik echt niks bij.”

De man kijkt op en zegt: “Vind je hem mooi? Ik heb nog een hele bijzondere, drie rode kruizen. Wil je hem zien?”

Nog voor we iets kunnen zeggen, trekt de man zijn broek naar beneden, kijkt naar zijn eigen kruis en zegt vol trots: “Kijk, mijn Amsterdamse paaltje. Mooi hè?”

We schieten alle drie in de lach en brengen de man naar de Spoedeisende Hulp. Mijn collega doet de overdracht en eindigt met de woorden: “Je bent me er eentje!”

Daniëlle werkt al ruim 12 jaar als ambulancechauffeur in Purmerend. Geen dag is hetzelfde: het ene moment draait het om snelheid en focus tijdens een spoedrit, het andere moment juist om een glimlach of een onverwacht mooi gesprek. In haar blogs geeft ze je een uniek inkijkje in het ambulancevak, gezien door de ogen van de chauffeur.