Ga ik dood?
Lees verder >
Mijn moeder is ziek. Ze heeft een darmontsteking en moet naar het ziekenhuis vervoerd worden door de ambulance. De huisarts belt drie ziekenhuizen om te kijken waar ze opgenomen kan worden, maar er is in Amsterdam geen plek. De regel is dan dat ze naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gaat en dan moeten ze daar maar verder kijken.
Helaas maak ik het geregeld bij patiënten mee dat ze niet in de buurt naar het ziekenhuis kunnen. En nu dus met mijn eigen moeder.
Via de meldkamer regel ik dat ik het vervoer op me neem. Voor mijn moeder zeer plezierig en voor mij eigenlijk ook. Je merkt dat ze me helemaal vertrouwt. En hoewel ik haar best aan andere collega’s zou toevertrouwen, ben ik ook wel blij dat ik zie bij wie ze terechtkomt en dat ik zelf de overdracht kan doen.
Een grote ramp is dat ze uiteindelijk in Alkmaar belandt: als rasechte Amsterdamse zo ver van huis
Ze wordt er diepongelukkig van. Er is één lichtpuntje: de verpleegkundige in Alkmaar die haar verzorgt, wil heel graag op de ambulance. “Oh, dat regel ik wel even met mijn zoon”, zegt mijn moeder.
En zo krijg ik een hele enthousiaste verpleegkundige mee.
Al na een paar ritten heb ik door dat zij het door heeft. En tot mijn grote vreugde hoor ik jaren later dat ze de IC-opleiding heeft afgemaakt en inmiddels ambulanceverpleegkundige is in Alkmaar. Zo heeft die ellende toch nog iets positiefs opgeleverd.
Jammer dat mijn moeder dat niet heeft mogen meemaken.
