Hoogste urgentie
Lees verder >
Een kraandrijver is niet lekker geworden en is van z’n stokkie gegaan. Hij is uit zichzelf bijgekomen en heeft 112 gebeld. Hij zit in een 50-meter hoge hijskraan, dus we moeten naar boven om de man te behandelen.
Mijn collega heeft hoogtevrees, dus alleen ik ga met een brandweerman naar boven. Infuusmateriaal en medicijnen heb ik in de zak van mijn uniform (dat spaart de zware rugzak), en ik heb een zuurstoffles en hartapparatuur bij me. Daar zullen we het mee moeten kunnen redden.
Het is een hele klim: we moeten kaarsrechte ijzeren trappen op
We zijn wel beschermd, maar het valt niet mee. Ik kom er halverwege achter dat mijn armen moe worden en dat ik meer met mijn benen kracht moet zetten.
Bovengekomen is de man goed bij. Ik kan niet meteen verontrustende dingen vinden, maar met dit verhaal moet hij wel naar het ziekenhuis.
We moeten wachten tot een van zijn collega’s een speciaal hesje heeft gevonden om hem veilig naar beneden te krijgen, mocht hij onderweg weer flauwvallen.
In zijn hok zie ik nog een trap
“Waar gaat die naartoe?” vraag ik. “Naar het dak, als je wil kun je wel even kijken, mooi uitzicht!” Dat laat ik me niet ontnemen. Dus ik beklim ook die trap en geniet van het kijken in de verte.
Inmiddels arriveert de man met het hesje waaraan musketonhaken zitten, zodat we de kraandrijver onderweg vast kunnen zetten. en daarop gaan we weer naar beneden. Daar heeft mijn collega alles klaargezet: “Wat was je klein! Brrr, niets voor mij, blij dat we hier weg kunnen…”
