Ga ik dood?
Lees verder >
Wat een verhaal weer Yvon! We hebben het al vaker vastgesteld: mensen zijn veel te afhankelijk van hun telefoon… Zorg alsjeblieft dat je tenminste 1 telefoonnummer uit je hoofd kent, roep ik altijd. Dus ken je die van je vrouw nou al eens uit je hoofd??
Vandaag geen melding, maar een beschrijving van een dienst
De drukste van het jaar nog wel!
Nog stuiterend van de jetlag na mijn geweldige reis naar Australië, treed ik aan voor een late dienst op een van de drukste dagen van het jaar voor de meldkamer: Koningsdag! Dit gaat een pittige dienst worden, weet ik uit voorgaande jaren. Toch heb ik me vrijwillig ingetekend. Als echte spoedzuster hou ik wel van een beetje chaos. Dat geldt ook voor mijn collega’s van die avond: een mooi rijtje ijzervreters die niet vies zijn van hard werken. Al is de bezetting niet optimaal helaas. Tja; personeelstekort. Waar niet?
Vanaf het moment dat ik ingelogd ben, gaat het los: de telefoon gaat over en stopt ook niet meer. Het merendeel van de meldingen gaat over de geïntoxiceerde medemens die in verschillende stadia van (meestal) dronkenschap besluit op straat in de REM-slaap te belanden. Dat is niet de bedoeling, dus proberen we met hulp van de melders het slachtoffer weer rechtop te krijgen, op weg naar een betere slaapplaats. “Schud hem aan, knijp hem in de schouder, zet hem rechtop! Hij moet lopen!” Klinkt het op de meldkamer van alle kanten.
Soms lukt dat; vaak ook niet.
Dan kunnen we – als de situatie niet al te ernstig lijkt – de mensen van het Rode Kruis vragen om ons te helpen en erheen te gaan. Zij zijn vandaag ingeschakeld op deze drukke feestdag. Ze lopen en fietsen door de hele stad en bemensen daar ook een aantal eerste hulpposten waar we mensen heen kunnen sturen. Dat is heel erg fijn en dat scheelt echt een hoop ambulance-inzetten. We blijven ze maar bellen! We worden er een beetje melig van allemaal: “Ja meldkamer ambulance weer hier! Er ligt iemand dronken op straat op de Herengracht, kunnen jullie daarheen?” “Dronken???” Klinkt het vrolijk, “Dat meeeeen je niet!!”
Zo gaat het maar door
Mensen vallen in de gracht, rijden elkaar aan of gaan op de vuist. Het is een waar gekkenhuis. Tussendoor komt een van onze leidinggevenden even kijken hoe de vlag erbij hangt. Tijd voor een praatje is er niet, maar toch fijn dat hij er is. Hij verzorgt een kopje verse koffie en haalt een paracetamolletje voor mijn opkomende migraine: tja die jetlag en deze extreme drukte combineren niet echt.
Gelukkig wordt het ook nu weer 23:00 uur en neemt de nachtdienst het over. Het is nog net zo druk als toen ik begon. Later blijkt dat we in de avonddienst maar liefst 585 112-meldingen hebben verstouwd! Dat is meer dan 2 keer zoveel als op een normale uitgaansavond.
Met een suizend hoofd loop ik naar buiten waar ik een stad aantref die vergeven is van de rotzooi en verre van rustig is
Ik doe mijn AirPods op noise cancelling en loop langzaam naar huis. Wat een bende is het in mijn mooie stad. Onderweg vraagt een groepje nogal beschonken Italiaanse toeristen mij de weg naar de tram richting centraal station. Ik wijs ze een tram propvol oranjegangers. Ze wringen zich er struikelend bij.
‘We hoped you enjoyed your stay in Amsterdam,’ gaat er door mijn hoofd. ‘But please, don’t visit us again…’
Ijdele hoop natuurlijk. Maar volgend jaar ga ik samen met jou lekker op een kleedje ouwe meuk verkopen Yvon! Dan mag iemand anders aan het werk.
