Ga ik dood?
Lees verder >
Wij hebben over het algemeen een heel dankbaar beroep. Ten eerste zijn mensen al heel blij als we er zijn. Gelukkig merken we dat er vertrouwen is in onze kennis en vaardigheden.
Na vrijwel elke inzet krijgen wij een bedankje van de patiënt of diens omgeving voor de goede zorgen. Dat doet altijd goed om te horen.
Soms gaan mensen een stapje verder om hun dankbaarheid te tonen
Vooral mensen die we met succes gereanimeerd hebben sturen kaartjes of taartjes. Ik heb nu een paar keer een afspraak gehad met een patiënt en diens familie omdat die dit graag wilden. Opvallend genoeg waren het steeds jonge mensen met ernstig hersenletsel na een ongeval.
Heel mooi is het om bedankt te worden door iemand die je met succes gereanimeerd hebt
Als ik de kans krijg, kijk ik wel even hoe het bijvoorbeeld een dag later met iemand is.
Een keer hadden we iemand gereanimeerd bij een garage en met kloppend hart naar het ziekenhuis gebracht. De volgende dag was ik in dat ziekenhuis en hoorde ik dat onze patiënt het goed maakte. Ik zocht hem op.
“Heb jij me gereanimeerd? Ik weet er niets meer van… M’n borst doet nog wel een beetje pijn, maar ik ben blij dat jullie daarop gedrukt hebben.” Ik vroeg hem: “Wat deed je eigenlijk bij die garage?” Hij antwoordde: “Ja, ik keek even naar de prijzen daar” “Oh, en daar was je zeker van geschrokken?” floepte er bij mij uit.
Hij moest lachen “Au, au, laat me nou niet lachen, dat doet nog pijn.” Tja, dat kwam van onze reanimatie, maar een mooiere dank kon ik me niet voorstellen.
