Er staat een ambulance voor de deur!
Lees verder >
Hi Ellen,
Zo dat is een tijd geleden! Maar we gaan weer van start dit jaar. Waar waren we? Oh ja de, meldkamer! Hier de eerste oproep die ik kreeg dit jaar.
Er belt een jongeman: “Er ligt een mevrouw op de straat en ze heeft een blauwe plek op haar hoofd. Ze lijkt in de war, maar ze zegt dat ze van de fiets is gevallen.”
“En hoe oud is ze?“ vraag ik.
“Nou, daar geeft ze ook geen antwoord op maar, ik denk een jaar of 75 of zo.”
“Oh dat is onhandig, mag ik haar zelf even spreken? Hallo mevrouw, wat is er gebeurd?”
“Ja, de fiets, fiets van de huisarts, ik weet niet, medicijnen?”
“En hoe oud bent u? “
“Ja oud, dat is de geboorte, negentien drie, ach nee, ik weet het niet meer. Ik ben een beetje de kluts kwijt.”
“Waar woont u?“
“Ja, in huis, nee ik was bij de huisarts.”
Ik snap wat de jongen bedoelt: hier is geen touw aan vast te knopen. Ze heeft een blauwe plek op haar hoofd, wie weet heeft ze een hersenschudding. Ik stuur een ambulance.
Even later belt de ambulanceverpleegkundige: “Kunnen jullie uitzoeken of er misschien iemand vermist is? Er is geen fiets, ze loopt op één sok en één schoen. Verder zit ze onder de blauwe plekken, maar die zijn niet van vandaag. Het lijkt erop dat ze vaker valt. Ik denk dat ze misschien dementerend is en weggelopen is.”
We vragen het aan de politie. Maar nee, niemand is vermist. Tja wat dan?
Dan maar naar het ziekenhuis
Ze blijkt niets te hebben en is inderdaad dementerend. Een paar uur later is haar man opgespoord en brengen dezelfde collega’s haar naar huis. Het duurt lang voor de deur opengedaan wordt. Haar man kan nauwelijks nog op zijn benen staan, hij is ziek, hij hoest. De hele kamer ligt bezaaid met lege rustgevende pillenstrips.
“Ja, het spijt me zo, ik kan niet meer voor mijn Marietje zorgen en ik weet niet hoe het verder moet.” Tranen staan in zijn ogen. Mijn collega belt weer: “Het gaat wat langer duren, want ik wacht op de huisarts. Ik kan ze zo niet alleen laten.“ Als de huisarts er is neemt zij het over. Ze gaat thuiszorg voor de man en noodopvang voor Marietje regelen.
Zo, denk ik, dat is opgelost.
De volgende dag gaat de telefoon, ik herken het adres en de stem
Het is diezelfde vrouw, Marietje. Ze praat weer onsamenhangend. Ik vraag tot drie keer toe of ik haar man mag spreken. Ze herhaalt telkens mijn zin, maar gelukkig loopt ze uiteindelijk naar hem toe. Ik hoor hem zwaar hijgen, hij kan nauwelijks drie woorden spreken zonder adem te halen. Ik stuur met spoed een ambulance.
“Mevrouw kan u de deur opendoen? Zodat de ambulance naar binnen kan?”
“De deur ja, de deur, deur open, de deur staat open.”
“Goed zo, niet weglopen mevrouw, blijf bij u man.”
Dezelfde ambulanceverpleegkundige heeft dienst en snelt zich erheen. Maar dan: de deur is dicht. Ook met kloppen en bellen gaat de deur niet open. Marietje ziet ze wel en zwaait, maar loopt dan weer weg en is niet meer te zien.
De collega’s lopen achterom, daar is de deur ook op slot. Maar er staat een raampje open en ze wurmen zich naar binnen.
Haar man is zo ziek geworden dat hij niet meer op zijn benen kan staan
Hij ligt in bed, dat nat is van zweet en urine. Zijn vrouw had wel een deur opengezet, maar het was de deur van een keukenkast en ze had alle pannen eruit gehaald. Ze loopt zenuwachtig van het kastje naar de muur.
De huisarts is die dag ervoor uren bezig geweest voor een noodplek en thuiszorg, maar dat is niet gelukt. Er is geen plek, geen personeel. Nu moet de man met gierende banden naar de spoedeisende hulp en wordt er een noodbed geforceerd voor Marietje.
Ja, Marietje. Ze had wel een deur opengezet, maar ja, door een keukendeurtje kan de ambulance niet naar binnen.
Ik was blij dat dezelfde verpleegkundige naar haar toe ging
Zij was erg begaan met hun lot en heeft er alles aan gedaan om het stel te helpen. Dat is in ieder geval een schrale troost.
Aan jou weer de eer Ellen, werk ze!
Yvon
