Hoogste urgentie
Lees verder >
Hi Ellen,
Ja, burgemeester van Amsterdam zijn… Dat is niet bepaald op je lauweren rusten, zeker niet gezien de gespannen situatie op het moment in Amsterdam. Gelukkig zijn het niet altijd gebeurtenissen die met geweld te maken hebben waar de burgemeester een rol speelt. Ook bijvoorbeeld tijdens de marathon.
19 oktober 2024
Vandaag wordt de marathon van Amsterdam gelopen, 30.000 mensen staan aan de start.
Dit vraagt van de hulpdiensten veel inzet. Er zijn drie extra collega’s op de meldkamer, elf extra ambulances, acht hulpposten en een hoofdpost met een geneeskundig team ingezet. Ook de ziekenhuizen hebben hun voorbereidingen getroffen, met extra vrije bedden en extra personeel en ijsklonten.
Wij krijgen uitleg van onze collega Bianca die alles in kaart heeft gebracht. We kunnen zien waar alle hulpposten langs de route zijn, zodat we weten waar we de mensen naartoe kunnen sturen. Als we gebeld worden, moeten we het startnummer noteren en dat doorzetten naar de drie centralisten van de marathon. Zij regelen de rest. Het is voor mij de eerste keer, dus ik ben benieuwd hoe het gaat lopen…
Mijn vriend Ivo loopt mee en is gebrand op het breken van zijn record
Zijn nummer heb ik genoteerd, zodat ik kan kijken of ik een glimp van hem kan opvangen op de camerabeelden. Ivo heeft zich goed voorbereid. Hij traint al maanden en het gaat goed. Hij is steeds sneller en is er op gebrand zijn record te breken. Hij staat aan de start met ademende sportkleding, een lichtgewicht rugzakje met energiereepjes en sportdranken. Zijn familie wacht hem op bij het Vondelpark. Hij zal ze laten zien waar hij zo keihard voor getraind heeft!
Zijn kameraad, Rini, loopt ook mee. Die heeft nauwelijks getraind. Hij heeft een blikje frisdrank en een boterham in de zak van zijn oude joggingbroek, en zegt “als ik het haal, dan neem ik een biertje.”
Dan klinkt het startschot. De professionele lopers sprinten weg. Ivo en Rini zijn later aan de beurt. Het is lang wachten.
Halverwege de dag loop ik even naar de drie collega’s. Alle drie zijn ze verhit bezig. De telefoon rinkelt non-stop. Geen tijd om iets aan ze te vragen. Ik haal even koffie voor ze en vertrek weer. Een beetje verbaasd, want: zo warm is het toch niet?
Dan zie ik een jongen neervallen op de beelden
Hij lijkt op Ivo, maar ik kan het niet goed zien. Hij staat weer op, zijn benen zwabberen en hij valt weer neer. Even later komt er een verpleegkundige naar hem toe en wordt hij weggesleept naar de dichtstbijzijnde post. Nee, denk ik, dat was Ivo niet. Hij heeft zo goed getraind, dat bestaat niet.
Na mijn dienst bel ik met Ivo: “Ivo, hoe is het gegaan? Record verbroken?”
Hij zucht: “Ik heb het niet gehaald. Ik zakte door mijn benen. Zo erg, ik wist niet wat me overkwam! Ik was net voorbij mijn familie gerend en toen begonnen mijn benen te zwabberen. Ik had het heet! En mijn benen, ze deden niet meer wat ik wilde. Daarna werd het zwart. Kan ik me niets meer herinneren. Heel raar! Later werd ik wakker, lag ik op een stretcher, er was iemand bezig ijskoude lappen op mijn armen, benen en lichaam te leggen, elke keer kreeg ik weer nieuwe lappen. Langzaam maar zeker kon ik weer een beetje denken.
Ik was niet de enige, man! Die hele tent lag vol! Allemaal onder de koude lappen. Overal ijsklonten, bizar! Een man werd afgevoerd door een ambulance, hij keek heel wazig. Ik werd bang en vroeg aan een verpleegkundige wat er met mij was. Hij zei: ‘je bent oververhit geraakt, je temperatuur was 39,5 graden. Nu zit je op 38,6, dus het gaat de goede kant op!’ ‘Maar hoe kan dat nou, ik had heel goed getraind,’ zei ik. Hij legde uit dat het door het weer kwam. Niet alleen de temperatuur, maar alles zat tegen: geen wind, hoge luchtvochtigheid en 17 graden. Dan kan je de hitte niet kwijt.
Ik liep vanaf de start al niet zo lekker maar dacht: doorzetten Ivo, doorzetten. ‘Als je denkt dat je niet verder kan, zit je nog maar op 40%,’ bleef ik maar herhalen. Dat bleek dus toch niet zo slim te zijn. Gelukkig liep het goed af en mocht ik vrij snel de tent weer uit. Ik hoorde dat het echt gevaarlijk kan zijn.”
“Ja zeker,” zeg ik, “je lichaam bestaat uit eiwitten. Die moet je niet koken, denk maar aan een gekookt ei, die krijg je ook niet meer vloeibaar. En Rini?”
“Hij heeft het gehaald…” Ik schiet in de lach. Ivo zucht: “Tja, hij was halverwege even gestopt, had koud water over zich heen gegooid, nog wat gedronken en daarna verder gesjokt. Een waardeloze tijd, maar ja, wel gehaald. Dit ga ik nog lang horen. Zucht… Nou ja, volgende keer heb ik een nieuw mantra: luister niet naar pijntjes maar wel naar je lichaam!”
“Goed idee, Ivo” zeg ik, en ik hang op.
De burgemeester kan opgelucht ademhalen. Ze hoeft de marathon niet vroegtijdig af te breken.
Alles is goed verlopen en iedereen heeft adequaat hulp gekregen dankzij de inzet van alle dienstverleners en vrijwilligers.
Mij niet gezien El, dat ik een marathon ga lopen!
Ik vind twintig minuten op de loopband al een heel end! Tot de volgende, nu maar kijken wat het volgende evenement voor ons in petto heeft. Ik gok dat het vuurwerk wordt!
Yvon
