Hoogste urgentie
Lees verder >
Hi El, wat een verhaal! Heel bijzonder, een heel gezin gered. Soms is ‘t werk onverwachts mooi. Ik had dit weekend even een onverwacht rustpuntje.
Ik werk het hele weekend en vanaf vrijdagavond is het al raak
De telefoon staat roodgloeiend. Het is herhaaldelijk hetzelfde verhaal in verschillende talen. Voornamelijk Engels, maar ook Frans, Duits… steeds hetzelfde liedje.
“Help me! Please! Come and help! Ambulance, please…”
“Ok, where are you?”
“In Amsterdam.“
“But whére in Amsterdam.”
“I don’t know, in the centre, the Red Light District.”
“Please ask someone exactly where you are.”
Ik hoor hem vragen en zoeken. “Coffeeshop the Jonko Spliff, next to the Join de Joint”, zegt de melder. “Please come and help, my friend is passing out!”
“What happened?”
“He is dying! Please! Come!”
“How old is he?”
“He is 21.”
“Oke, is he breathing?”
“No, he is not breathing! He drinks a glass of water.”
“Oke.” Ik ben alweer gerust nu ik dat hoor. “Did he smoke weed or have spacecake?”
“Yes.”
En daar gaan we weer: “Nee, er komt geen ambulance. Nee, hij gaat niet dood. Hij is gewoon stoned en misselijk. Het is sterk spul in Amsterdam. Dit gebeurt heel vaak. Ga naar jullie hotel, leg hem op bed, zet een rustig muziekje op en enjoy the ride.”
“Yeah, but he can’t even stand up properly.”
“Bel een taxi, zet hem in de taxi en ga naar bed.” Eindeloos zeg ik hetzelfde. Ik word steeds sneller met antwoorden en ik moet uitkijken dat ik niet ga snauwen.
Ik zou het soms wel uit willen gillen: Ben je dronken of stoned? Ga naar huis of naar je hotel, maar bel ons niet steeds! Ik begrijp dat je kan worden overvallen door de effecten maar GA NAAR BED, WACHT TOT HET OVER GAAT!’
En dan is er ineens een ander telefoontje…
Ik hoor een hoog stemmetje: “Help ik ben wakker geworden en ik heb een hele droge mond. Nu denk ik dat ik niet kan slapen.”
Even word ik uit het uitgaansleven van de stad getrokken. Ik voel dat ik rustig word en mijn empathie heb hervonden. Deze vrouw klinkt als een kind. Ik vraag haar wat er aan de hand is.
“Ik was gaan slapen en nu ben ik wakker.”
“Ja dat begrijp ik, maar waarom bel je nu met 112?”
“Nou ik heb zo’n droge mond. En ben zo zenuwachtig.”
“Heb je ergens pijn?”
“Nee, maar ik kan niet meer slapen.”
“Waarom kan je niet slapen?”
“Ik ben autistisch en mijn vaste begeleider gaat weg en nu heb ik spanning.”
”Dat snap ik, dat is ook wel heel vervelend.”
“Ja, dan word ik bang.”
”Dat is ook wel een hele verandering. Heb je je nieuwe begeleider al ontmoet?”
“Nee dat is morgen, ik heb haar wel gesproken aan de telefoon.”
”En hoe was dat?”
“Nou ze klonk heel aardig. Maar ik vind het zo eng.“
“Nou, het is wel fijn dat ze aardig klonk.”
“Ja, dat is waar.“
Het blijft stil.
“Wat is je favoriete film?”
Ze denkt even na… “Frozen”, zegt ze.
“Dat is een hele mooie film, met dat grappige sneeuwpopje. Hoe heet hij ook alweer?”
“Olaf.”
“Oja, misschien kan je aan Olaf denken als je niet kan slapen. Neem maar een slokje water, voor je droge mond.” Ik hoor haar een glas vullen, haar tanden tikken tegen het glas. Ze laat een boertje.
“Zo is dat beter?”
“Ja, ik denk dat ik nu wel weer kan slapen.”
“Gelukkig. Als het niet lukt bel je gewoon nog een keer.”
“Oh, mag dat? Dank u wel maar het gaat nu wel lukken, slaap lekker mevrouw.”
“Ja, slaap lekker!”
Ik zucht en kijk op de klok
Tot mijn vreugde zit mijn dienst erop! De nacht is nog jong, het roken en drinken is nog lang niet afgelopen, maar ik mag naar huis!
Ik maak een notitie in mijn hoofd: niet te veel vrijdag- en zaterdagavonden achter elkaar werken. Niet goed voor mijn empathie. Dat verdienen die mensen niet. Ik kan niet altijd verwachten dat er tussendoor zo’n mooi telefoontje komt om mij te resetten.
Goede dienst El!
Ik ga weer verder met mijn cursus Frans. Altijd handig voor de meldkamer. Jij succes met je cursus Turks!
Iyi gunler efendim!
Yvon
