Geen zin meer in het leven

Het begon alweer licht te worden na een drukke uitgaansavond. Wij hadden het zelf niet eens heel druk gehad.

Vlak voor einde dienst krijgen we een melding van een persoon te water. Twee ambulances en een mobiel medisch team worden dan opgestart. Onderweg komt het bericht dat wij de enige zijn die doorrijden, want de persoon is er alweer uit en is zeer geagiteerd.

Ter plaatse zien we twee agenten die een jonge jongen proberen tegen te houden weer het water in te springen

Het leven had geen zin meer, zei hij. We horen een hoop ziektes voorbijkomen, die hij ons toewenst als wij hem tegenhouden.

Het is duidelijk: we hebben onze kalmerende middelen nodig. De twee agenten hebben hem gevloerd en houden hem in een houdgreep. Via zijn bovenarm kan ik het kalmerende spul inspuiten, gewoon, hup, door de kleding heen. Daarna besluiten we het vacuümmatras in te zetten om hem in te snoeren. Daarin kan hij geen kant meer op. Met zijn vieren (wij en twee agenten) is het nog een hele toer. Ik moet op zijn benen liggen, maar uiteindelijk is het voor elkaar.

In de ambulance komt het middel goed binnen en valt hij in slaap

In het ziekenhuis leggen we hem op een speciaal onrustbed en dragen we de patiënt over. We hadden wel een uurtje overwerk, maar ja, dat hoort erbij.

Toch weer een leven gered.

Thijs Gras vertelt over zijn ervaringen bij Ambulance Amsterdam

Thijs werkt al ruim 27 jaar als ambulanceverpleegkundige. En sinds de start van Ambulance Amsterdam in 2012 doet hij dat bij ons. Thijs vertelt in zijn blogs elke week over wat hij de afgelopen 10 jaar allemaal meegemaakt heeft op de ambulance.