Schietpartij

We krijgen een melding van een schietpartij. Je gaat naar een schietpartij toch altijd met net iets meer spanning dan naar een andere melding. Meestal gaat het bij een schietpartij om ernstig letsel en er is altijd veel hectiek: veel politie, veel omstanders, veel onrust.

We zijn niet ver weg van de locatie, dus we zijn er vlot

Voordat we naar de patiënt mogen, moeten we wachten op sein veilig van de politie. Dit sein komt al snel, en we rijden naar een man die kermend van de pijn op straat ligt. Hij is in zijn maagstreek geschoten.

Heel snel tillen we hem op de brancard. Ik leg een stuwband aan om onderweg een infuus te kunnen prikken en zeg tegen mijn collega: “Rijden maar!” We gaan niet wachten op het MMT en de tweede ambulance.

Ik prik het infuus terwijl we aan het rijden zijn en dien meteen pijnstilling toe.

Mijn collega roept dat hij langs de kant van de weg het MMT ziet staan
Ze wachten ons op. Een rendez-vous noemen we dat. “Laten we ze instappen?” vraagt mijn collega. Ik zeg: “Ja prima, als we daarna maar weer meteen doorrijden.”

We zitten nu met drie man achterin: de MMT-dokter, de MMT-verpleegkundige en ik. Dat geeft de mogelijkheid om verder te kijken bij de patiënt. Daarvoor moet de kleding van de man stukgeknipt worden. Dat doen we met de S-cutter, een vlijmscherp mes in een gekrulde houder, dat alles openmaakt.

De gevoerde jas van de man is in no-time stuk, maar daardoor vult de ambulance zich met allemaal pluizige witte stukjes vulling die als vogelveren in het rond waaien. Echt alles zit onder.

We arriveren bij het ziekenhuis. Na een korte stabilisatie op de eerste hulp, wordt de patiënt meteen naar de operatiekamers gereden.

Thijs Gras vertelt over zijn ervaringen bij Ambulance Amsterdam

Thijs werkt al ruim 27 jaar als ambulanceverpleegkundige. En sinds de start van Ambulance Amsterdam in 2012 doet hij dat bij ons. Thijs vertelt in zijn blogs elke week over wat hij de afgelopen 10 jaar allemaal meegemaakt heeft op de ambulance.